روایت تاریخی

حضرت ابوالفضل وقتی دیدند یاران امام علیه‌السلام کم و کمتر شده و یکی پس از دیگری به شهادت می‌رسند، به برادرانشان عبدالله، جعفر و عثمان گفتند: تُقَدِّمُوا بِنَفسِي اَنْتُم؛ فَحَامُوا عَنْ سِيِّدِكُمْ حَتَّي تَمُوْتُوا دُونَه فَتَقَدِّمُوا جَميعاً فَصَارُوا اِمَامَ الحُسَين علیه‌السلام يَقُونَهُم بِوُجُوهِهِم وَ نُحُورِهِم! اي برادران من! جانم به فداي شما باد پيش بيفتيد! و برويد و جلوي آقای خود، خودتان را سپر و از او حمايت كنيد و از جاي خود حركت نكنيد تا همگي شما در مقابل او كشته شويد و ابو الفرج اصفهانی می‌نویسد فرمودند: تا کشته شدن شما را ببینم و از خدا اجر طلبم که شما را فرزندی نیست. به گزارش سوّمی فرمودند:[1]

ای فرزندان مادرم پیش روید تا من اخلاص شما را در راه خدا و رسول ببینم. زیرا  شما را فرزندی نیست. پسران امّ البنين امر برادر را اطاعت كردند: نخست عبـدالله رفتند و پس از جنگ نمايـاني و به درک فرستادن عدّه‌ای از دشمنان به دست ملعوني به نام هَانِئَ بْنِ ثُبَيْتِ حَضْرَمِي یا عَبْدُ اللَّهِ بْنِ عُقْبَةَ به شهادت رسيدند، سپس جعفر عازم ميدان شدند و پس از به جهنّم فرستادن شماری از دشمنان، جانشان را فداي امامشان كردند. امام باقر علیه‌السلام قاتل او را خَوْ لِيُّ بْنِ يَزِيد[2]معرّفی کرده‌اند و به گزارش دیگری هَانِئَ بْنِ ثُبَيْتِ حَضْرَمِي او را به شهادت رساند و در پایان هم عثمان به ميدان رفتند و بعد از مقاتله دلیرانه به دست خَوْ لِيَّ بْنِ يَزِيدَ أَصْبَحِي به شهادت رسيدند.[3] متأسّفانه در مجالس عزاداری از چهار برادر دیگر امام حسین علیه‌السلام یاد نمی‌شود. پس بهتر است که در کنار روضه حضرت عبّاس با بردن نام آن‌ها توسّل خود را گسترده‌تر و حقّ آنان را نیز ادا کنیم و مردم را نیز با این بزرگواران آشنا کنیم.